Δύο αντικείμενα που ρίχνουν μία σκληρή και ξεκάθαρη σκιά σε μία επιφάνεια, δεν παράγουν απαραίτητα μια πιο σκληρή σκιά όταν οι σκιές τους συναντηθούν.
Όπως βλέπουμε στη επόμενη εικόνα, η περιοχή όπου οι δύο σκιές συναντώνται έχουν την ίδια φωτεινή πυκνότητα με τα σημεία όπου κάθε σκιά πέφτει ξεχωριστά. Αυτό συμβαίνει επειδή και τα δύο αντικείμενα σκοτεινιάζουν την ίδια πηγή φωτός και το κάθε αντικείμενο είναι αρκετό για να σκοτεινιάσει εντελώς το φως.
Ακόμη και αν οι σκιές τους συμπίπτουν, δεν υπάρχει περισσότερο σκούρα απόχρωση για να δοθεί στη επικάλυψή τους. Αυτό μπορεί να είναι προφανές στο χαρτί αλλά σε μία περίπτωση σύνθεσης σε πραγματικό χώρο θα μπορούσαμε να μεταχειριστούμε τα δύο αντικείμενα που ρίχνουν τη σκιά σαν ξεχωριστά αντικείμενα -όπως θα κάναμε αν δεν κάλυπταν την ίδια πηγή φωτός- και έτσι το μειωμένο από τις σκιές φως θα μπορούσε εύκολα να διπλασιαστεί όταν τα δύο στρώματα σκιών κάλυπταν το ένα το άλλο.
Οι απαλές, διάχυτες σκιές συμπεριφέρονται διαφορετικά από τη στιγμή που δεν προκύπτουν από μία συγκεκριμένη πηγή φωτός αλλά σκιάζουν το χώρο από μία σφαιρική, γενικευμένη πηγή φωτός. Όπως στην περίπτωση που ο φωτισμός έρχεται από τον ουρανό. Τότε όχι απλώς οι σκιές θα είναι κατά πολύ απαλές αλλά θα ποικίλουν σε πυκνότητα από σημείο σε σημείο και όπου συμπίπτουν.
Πολλαπλές πηγές φωτός θα παράγουν ακόμη πιο σύνθετες σκιές.
Θεωρητικά κάθε ακτίνα φωτός που “χτυπά” ένα αντικείμενο παράγει μία σκιά, αλλά αυτό δε συμβαίνει πάντα κατά την προσομοίωση σε μία σύνθεση.
Μπορεί να υπάρχει κάποια πηγή φωτός πολύ πιο έντονη από τις άλλες και από την οποία πρέπει να πάρουμε όλες τις σκιές. Μπορεί επίσης να χρειαστεί να προσθέσουμε μερικές άλλες σκιές, απόρροια ξεχωριστών πηγών φωτός.
Kommentarer